Rozdział IV

   Gdy zeszłam na boisko nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Co ci piłkarze wyprawiali?! Tytoń siedział na poprzeczce i głośno pokrzykiwał coś do Lewandowskiego, który biegał dookoła bramki. Piszczek z Kubą rzucali się piłkami, a cała reszta coś głośno śpiewała. Opamiętali się dopiero, gdy zobaczyli moją zdziwioną, a zarazem przerażoną minę.

-Jesteście psychiczni.- szepnęłam.

-Musimy jakoś odreagować.- tłumaczył Kuba.

-Ciekawy sposób. -stwierdziłam.

-Nie chcesz pośpiewać z nami? -Perquis wyszczerzył zęby w uśmiechu.

-Nie, dzięki.- odwzajemniłam uśmiech.

-Szkoda, przydałaby się dziewczyna w naszym męskim chórze.- skomentował Piszczek głośno się śmiejąc.

-Myślałam, że zawód piłkarza to ciężka praca. A co ja tutaj widzę? Tylko wygłupy i świetną zabawę.- powiedziałam.

-Tylko ci się tak zdaję, tak naprawdę ostro trenujemy.- rzucił Wasilewski.

Wtedy na boisko wszedł Fornalik.

-W dwuszeregu zbiórka!- krzyknął, aby przywrócić wszystkich „do pionu”.

Stanęłam w parze, z wyższym ode mnie o połowę, Przemkiem Tytoniem. Chłopaki, gdy tylko to zauważyli, zaczęli się głośno śmiać.

-Nie no, nieźle się dobrali!- zawołał Lewandowski.

-Cisza! Chociaż w towarzystwie dziewczyny zachowujcie się normalnie.- wygłupy przerwał im trener.

-Oczywiście szefie, będziemy grzeczni.- skomentował Piszczek.

-W takim razie zacznijcie robić rozgrzewkę, a potem powiem wam co dalej.-rzucił Fornalik, a my zaczęliśmy biegać. Zrobiliśmy kilka okrążeń wokół boiska.

-Wystarczy!-zawołał trener kilka minut później. Ponownie posłusznie ustawiliśmy się w dwuszeregu.

-Dzisiaj podzielimy się na dwie drużyny.- mówił selekcjoner. - Daria – zwrócił się do mnie- wybierze pierwszy skład, natomiast Przemek drugi. Ze względu na to, że Daria nie gra zawodowo w nogę, więc wybiera pierwsza całą swoją drużynę, która będzie składała się z dwóch obrońców, pomocnika, napastnika, no i bramkarze oczywiście.

-Zaczynaj.- rzucił do mnie.

-Hmm... Trudny wybór... niech będzie Piszczek, Perquis, Kuba i Lewy. - powiedziałam, a chłopaki zaczęli się cieszyć.

-Wygramy!-wrzeszczał Łukasz.

-To się jeszcze okaże. - skomentował Tytoń i wybrał swój skład. Należeli do niego: Wasilewski, Glik, Grosicki i Sobiech. Chociaż porównując ich drużynę do naszego teamu to mieliśmy bajeczny skład. Za to z bramkarzami było całkowicie odwrotnie. Przecież nie dorównywałam Tytoniowi umiejętnościami i doświadczeniem. Fakt, snajperów mieli gorszych, ale to i tak było dla mnie ogromne wyzwanie.

-Gracie 20 minut.- zakomunikował trener.

Ustawiliśmy się na swoich pozycjach.

-Powodzenia!-krzyknął do mnie ze swojej bramki Przemek.

-Nie dziękuję!- odkrzyknęłam.

I wtedy zabrzmiał pierwszy gwizdek. Pierwszą akcję rozwinęli nasi przeciwnicy. Idealna kontra, ale zakończenie już nie za bardzo. Sobiech nie trafił nawet w światło bramki. Na moje szczęście. Następnie moi zawodnicy zaczęli świetnie grać. Sytuacji bramkowych mieli mnóstwo, ale co z tego? Tytoń wybronił wszystko. No i niestety jako pierwsza przepuściłam gola.

-Kurwa!- zaklęłam głośno.

-Złość piękności szkodzi.- zaśmiał się strzelec bramki- Sobiech.

-Spadaj!- odgryzłam się mu.

Jednak kilka minut później napastnik Borussii wyrównał wynik.

-Yeah.!- cieszyłam się po zdobytej bramce. Chłopaki podbiegli do mnie i rzucili się na mnie.

Kolejne dwa gole strzelił mój team. Lewy dołożył jeszcze jedną bramkę, no i mój kuzyn pochwalił się znakomitą formą. Ale przeciwnicy nie dawali za wygraną. Piszczek i Perquis robili wszystko, aby nie dopuścić do sytuacji bramkowych. Nawet aż za bardzo...

W ostatnich minutach meczu, przy wyniku 3:2 dla naszej drużyny, Piszczek zrobił ostry wślizg w polu karnym. Tak ostry, że Fornalik podyktował karnego.

-Już po mnie.- jęknęłam.

Wasilewski ustawił piłkę na 11 metrze od bramki. A ja skoncentrowałam się tylko na piłce.

-Ona nie może znaleźć się w siatce...- powtarzałam sobie.

Aby mnie zdekoncentrować, Wasilewski zaśmiał się i oddał strzał. Nie wiem jak to zrobiłam, ale chwilę później leżałam na murawie i trzymałam piłkę w swoich dłoniach. Oczy miałam wciąż zamknięte. W końcu je otworzyłam. Wszyscy stali jak zahipnotyzowani i wpatrywali się we mnie. Z trybun natomiast usłyszałam brawa. Podniosłam się i spojrzałam w tamtą stronę. Stał tam, nie kto inny niż Wojciech Szczęsny...