Rozdział II

-Sorry za bałagan. - rzucił Kuba otwierając drzwi do mieszkania.

-Spoko, nic się nie dzieje. Też jestem bałaganiarą i już wiem po kim to mam.- zaśmiałam się.

Kuba zaczął szybko zbierać porozrzucane na podłodze ubrania.

-Rozgość się.- powiedział do mnie.

Zaniosłam moje walizki do pokoju, w którym miałam nocować i chwilę później wróciłam do salonu. Błaszczykowskiemu, w błyskawicznym tempie, udało się wszystko ogarnąć.

-Szybko Ci poszło. - skomentowałam.

Uśmiechnął się.

-To co? Zaczynamy nasz maraton gry w Fifę?- zapytał.

-Jasne!- rzuciłam i usiadłam na kanapie.

-Okej, to włącz, a ja przyniosę dla nas sok i chipsy. - powiedział i wyszedł do kuchni. Zajęłam się podłączaniem sprzętu i włączaniem gry. Nagle usłyszałam telefon. To był telefon Kuby.

-Kuba! Ktoś dzwoni! - krzyknęłam, aby go o tym powiadomić.

-Odbierz, bo ja w tej chwili nie mogę. - odpowiedział.

Tak jak mi polecił, odebrałam.

-Słucham? …

-Hmmm... Mogę rozmawiać z Kubą? - usłyszałam w słuchawce przyjemny, męski głos.

-Niestety Kuba jest w tym momencie zajęty... Ale mogę mu przekazać, że Pan dzwonił...- rzuciłam.

-A z kim mam przyjemność?

-Jestem kuzynką Kuby.- poinformowałam mojego rozmówcę.

W tej samej chwili do salonu wrócił Błaszczykowski.

-Kuba już może rozmawiać, już go Panu daję do telefonu. - powiedziałam i podałam kuzynowi komórkę.

Jakub przez dłuższy czas rozmawiał z tym mężczyzną. Gdzieś już słyszałam ten głos, ale nie mogłam sobie nic przypomnieć. Nie przysłuchiwałam się też ich rozmowie, gdyż myślami byłam daleko stąd. Niespodziewanie Kuba odłożył słuchawkę.

-Zmiana planów- oznajmił.

-Jak to? - zapytałam zaskoczona.

-Dostałem powołanie na mecz z Urugwajem. - uśmiechnął się.

-To wspaniale! Ale zaraz, zaraz... Nie, to wcale niedobrze. Muszę wracać do domu, bo ty pewnie wyjeżdżasz na zgrupowanie.- bąknęłam. A ten tydzień z Kubą zapowiadał się naprawdę ciekawie.

-Nic z tych rzeczy. Jedziesz ze mną, już wszystko jest ustalone. -

-Chyba sobie żartujesz?!-krzyknęłam nie mogąc w to uwierzyć.

-Wcale nie, ten tydzień spędzisz z Reprezentacją Polski.- uśmiechnął się.

-Kuba!!! Jesteś wspaniały. -wykrzyknęłam i rzuciłam się mu w ramiona.

-Wiedziałem, że się ucieszysz.

-Będę miała szansę poznać Lewandowskiego, Piszczka, Tytonia, Perquisa, no i Szczęsnego.-rozmarzyłam się.

-Szczęsnego to ty jednak nie poznasz. Ona ma kontuzję i na razie ma przerwę w grze.- wyjaśnił Kuba.

-Szkoda, bo on wydaje się całkiem fajny...- wymsknęło mi się.

-Czy mam to rozumieć, że on Ci się podoba? - rzucił Kuba chamsko się do mnie uśmiechając.

-Nie!!- krzyknęłam i uderzyłam mojego kuzyna poduszką.

-Tylko winny się tłumaczy!- wrzasnął mój kuzyn i wziął poduszkę, aby mnie uderzyć.

Rozpoczęła się bitwa. Kuba miał nade mną przewagę i kilka razy naprawdę mocno dostałam w głowę. Niechcący rozwaliliśmy też dwie poduszki. Po całym salonie latały piórka.

-Cholera!- warknął Błaszczu.

Zaśmiałam się.

-Mogę to posprzątać. -zaproponowałam.

-Nie mamy czasu. Idę się spakować i już wyjeżdżamy, Musimy zdążyć na trening. -wyjaśnił.

-Okey. To ja idę już na parking. - rzuciłam.

-Ej, poczekaj na mnie. -powiedział Kuba i poszedł do swojej sypialni. Chwilę później wyszedł z niej z dwoma walizkami.

-Tak szybko?! - zdziwiłam się.

-No wiesz, ja tam nigdy się nie rozpakowuję, nie opłaca mi się.

-Mogłam się tego spodziewać...

-Nie marudź! Chodź, idziemy.- powiedział i wziął swoje walizki. Kilka minut później siedzieliśmy już w porsche Kuby i zmierzaliśmy w kierunku hotelu Hyatt. Tam właśnie odbywało się zgrupowanie.